سابقه و هدف: هدف از این مطالعه، بررسی نقش عوامل متعدد خطرساز در خون ریزی از دستگاه گوارش فوقانی در بیماران مبتلا به زخم پپتیک است.مواد و روش ها: در این بررسی بیماران مبتلا به خون ریزی حاد قسمت فوقانی دستگاه گوارش به علت زخم پپتیک و بیماران مبتلا به زخم پپتیک بدون خون ریزی با یکدیگر مقایسه شدند. آندوسکوپی قسمت فوقانی دستگاه گوارش و سپس آزمون اوره آز سریع برای بیماران هر دو گروه انجام شد. رابطه بین متغیرهایی که در ذیل اشاره می شود با خطر خون ریزی در قسمت فوقانی دستگاه گوارش مورد بررسی قرار گرفت. این متغیرها شامل: جنس، سن، مصرف سیگار، سابقه قبلی خون ریزی از قسمت فوقانی دستگاه گوارش و سابقه مصرف داروهای ضدالتهاب غیر استروییدی(NSAID)، اندازه زخم، محل زخم، مدت زمان ابتلا به زخم یپتیک و وضعیت هلیکوباکتر پیلوری بودند. برای شناسایی عوامل خطرساز مستقل، از آزمون آنالیز چند متغیری Logistic regression استفاده شد.یافته ها: از 448 بیمار مبتلا به زخم پپتیک، 161 نفر مبتلا به خون ریزی از قسمت فوقانی دستگاه گوارش و 278 نفر بدون عارضه خون ریزی از زخم، مورد مطالعه قرار گرفتند. آنالیز تک متغیری نشان داد که تفاوتی در ارتباط با مصرف سیگار و طول ابتلا به زخم در دو گروه وجود ندارد. میزان خطر نسبی (OR) برای عوامل زیر در تحلیل رگرسیون لجستیک به شرح زیر است: زخم معده/دئودنوم 11.90 (فاصله اطمینان 95 درصد: 35.03 - 4.04) ، سابقه خون ریزی قبلی از زخم 7.72 (فاصله اطمینان 95 درصد: 13.58- 4.39)، اندازه زخم 2.63 (فاصله اطمینان 95 درصد: (1.20-5.77 و مصرف 2.21 NSAID (فاصله اطمینان 95 درصد: 4.20- 1.17)، جنس مرد 1.71 (فاصله اطمینان 95 درصد: 2.89- 1.07) و سن با افزایش خطر 1.03 به ازای هر سال افزایش در سن (فاصله اطمینان 95 درصد: 1.04- 1.01). در آنالیز چندمتغیری، هلیکوباکترپیلوری یک فاکتور مستقل محسوب نمی شد OR=0.49)،فاصله 95 درصد: (0.23-1.04.استنتاج: خطر خون ریزی از دستگاه گوارش فوقانی قایا به محل زخم (معده)، سابقه خون ریزی، اندازه زخم و مصرف داروی NSAID ارتباط دارد. در منطقه ای که شیوع عفونت هلیکوباکترپیلوری بالا است، ممکن است این عفونت یک عامل خطرساز برای خون ریزی از زخم پپتیک محسوب نشود.

زخم های معده و دئودنوم تقریبا عامل 50 درصد از موارد خونریزی دستگاه گوارش فوقانی می باشند. در دهه های گذشته با درمان های رایج از میزان زخم های پپتیک کاسته شده است اما این درمان ها تاثیری در میزان بستری ناشی از خونریزی زخم پپتیک نداشته اند. به نظر می رسد عوامل موثر در خونریزی زخم پپتیک تا حدی متفاوت از عوامل موثر در ایجاد زخم باشد. در مطالعه مورد شاهدی حاضر موارد خونریزی ناشی از زخم پپتیک (85 نفر گروه مورد) با دو گروه زخم های پپتیک بدون عارضه (26 نفر گروه کنترل یک) و نیز افراد فاقد هر گونه علایم زخم (170 نفر گروه کنترل دو)، مقایسه گردید. این مقایسه از نظر وضعیت تغذیه، مصرف سیگار، فعالیت فیزیکی، شرایط روحی، وضعیت اقتصادی، سابقه فامیلی زخم پپتیک و خونریزی آن، سابقه فشار خون و مصرفNSAID  صورت گرفت. بر اساس نتایج حاصل از آنالیزهای آماری چند متغیره رگرسیون لوجیستیک در مقایسه گروه مورد و گروه کنترل یک، گروه کنترل یک، دارای مصرف برنج بیشتری بودند.(P<0.01)  و در مقایسه گروه مورد و گروه کنترل دو، گروه کنترل دو، مصرف شیرینی و گوشت سفید بیشتری داشتند. (P-Value به ترتیب برابر 0.02 و 0.06 بود) و گروه مورد از اشتهای غذایی کمتر(P<0.001)  مصرف شوری و ترشی جات بیشتر(P<0.001) ، مصرفNSAID  بیشتر(P<0.06)  و سابقه فامیلی بیشتری از زخم پپتیک و خونریزی آن(P<0.01) ، برخوردار بودند در کل به نظر می رسد هیدرات کربن و مواد فیبری اثر حفاظتی در مقابل خونریزی زخم پپتیک داشته باشند و سایر عوامل خطر می تواند مربوط به زخم و یا خونریزی آن باشد.

زمینه و هدف: مهارکننده های پمپ پروتون نقش مهمی در پایدار کردن لخته ایجاد شده ناشی از خون ریزی گوارشی فوقانی دارند. لذا این مطالعه با هدف تعیین و مقایسه اثربخشی حداقل و حداکثر دوز پنتوپرازول در درمان بیماران دچار زخم پپتیک هموراژیک، مراجعه کننده به بیمارستان علی بن ابی طالب (ع) رفسنجان انجام شد. مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی شده در سال 96-1395 در بیمارستان علی بن ابی طالب (ع) رفسنجان بر روی 104 بیمار مبتلا به خون ریزی گوارشی فوقانی انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند: به گروه A، دوز بالای پنتوپرازول (80 میلی گرم) و به گروه B، دوز پایین (40 میلی گرم) تجویز شد. جهت همسان سازی جنسیت و سن در دو گروه مقایسه شدند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی (فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون t مستقل، آزمون مجذور کای و یا آزمون دقیق فیشر) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار سن بیماران در گروهA، 79/22± 96/52 سال و در گروه B، 18/23± 51/52 سال بود (921/0=P). تفاوت معنی داری بین جنس در دو گروه مذکور مشاهده نگردید (823/0=P). دوز پنتوپرازول، با میزان مرگ ومیر، خون ریزی مجدد، روزهای بستری، افت هموگلوبین، نیاز به جراحی ارتباط معنی داری نداشت. (05/0

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مطالعه حاضر به بررسی ارتباط میان نشانگان افسردگی و اضطراب با زخم پپتیک در 30 بیمار مبتلا به زخم پپتیک (8 مورد مبتلا به زخم معده و 22 مورد مبتلا به زخم اثنی عشر) در مقایسه با 30 نفر در گروه نرمال می پردازد. هر دو گروه به لحاظ سن، جنس و پیشینه تحصیلی یکسان بودند. تمامی شرکت کنندگان پرسشنامه MCMI II را تکمیل نمودند. نتایج نشان می دهند که میزان افسردگی و اضطراب در مبتلایان به زخم پپتیک به شکل معنی داری بالاتر از گروه نرمال است. اهمیت در نظر گرفتن نشانگان افسردگی و اضطراب در هر اقدام بالینی جهت درمان مبتلایان به زخم پپتیک یکی از مهمترین تلویحات ضمنی این مطالعه است.

مقدمه: زخم پپتیک ضایعه ای در مخاط معده یا دوازدهه است که در پاتوژنز آن اسید و پپسین نقش اصلی را دارند. هلیکوباکتر پیلوری نقش مهمی پاتوژنز زخم پپتیک در افراد طبیعی دارا می باشد. زخم پپتیک در بیماری های مزمن از جمله نارسایی مزمن کلیه شایع تر بوده که علت آن نامشخص است. روش کار: طی یک بررسی مقطعی توصیفی شیوع زخم پپتیک در 98 بیمار مبتلا به نارسایی مزمن کلیه مورد بررسی قرار گرفت و ارتباط آن با هلیکوباکتر پیلوری ارزیابی شد. در این پژوهش بیماران مراجعه کننده به بیمارستان شهدای تجریش تهران در طی 18 ماه با داشتن سطح کراتینین بالاتر یا مساوی 2 میلی گرم در دسی لیتر حداقل طی سه ماه گذشته به عنوان نارسایی مزمن کلیه در نظر گرفته شدند. افرادی که دارای شرایط استرس زای شدید بودند و یا تحت درمان داروهای ضد التهابی غیر استروییدی یا داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی و ضد هلیکوباکتر پیلوری قرار داشتند، از مطالعه کنار گذاشته شدند. بیماران توسط فوق تخصص گوارش آندوسکوپی شده و از نظر شواهد زخم پپتیک  بررسی گردیدند. نتایج: تعداد 98 بیمار با میانگین سنی 56 سال در این مطالعه شرکت کردند که 52 درصد آن ها علایم گوارشی داشتند. از این تعداد 19 نفر (19 درصد) زخم پپتیک داشتندکه 5 مورد آن هلیکوباکتر پیلوری مثبت بود. تعداد 45 نفر (46 درصد) از کل بیماران دارای هلیکوباکتر پیلوری منفی بودند. نتیجه گیری: شیوع هلیکوباکتر پیلوری و زخم پپتیک در نارسایی مزمن کلیه در این تحقیق با شیوع آن ها در جامعه هم خوانی داشت. همچنین تفاوت شیوع زخم پپتیک  در مردان (23 درصد) نسبت به جامعه (12 درصد) بیشتر بود.

زمینه و هدف پریتونیت یکی از مهم ترین علل جراحی اوژانس شکم می باشد که معمولا به دلیل پرفوراسیون احشاء داخل شکمی رخ می دهد. شرح مورد بیمار آقای 54 ساله ای می باشد که به دلیل درد منتشر شکم و عدم دفع گاز و مدفوع به اوژانس مراجعه نموده بود. در معاینه، بیمار تندرنس عمومی همراه با گاردینگ داشت و در گرافی انجام شده بیمار پنوموپریتوئن و در آزمایشات لکوسیتوز همراه شیفت به چپ داشت که تحت لاپاراتومی اورژانسی قرار گرفت. در بررسی انجام شده زخم پپتیک پره پیلوریک پرفوره معده و آپاندیسیت پرفوره داشت که آپاندکتومی صورت گرفت. بیمار پس از 5 روز با حال عمومی خوب پس از تحمل رژیم غذایی معمولی با رژیم دارویی هلیکوباکترپیلوری مرخص شد و در پیگیری و ویزیت بیمار در کلینیک حال عمومی بیمار خوب بود. نتیجه گیری در افرادی که به دلیل درد عمومی شکم مراجعه کرده و تحت لاپاراتومی قرار میگیرند و در بررسی اولیه یک پاتولوژی اولیه مشهوده میباشد، پیشنهاد می شود که سایر نواحی شکم نیز تحت بررسی قرار بگیرد.

پیش زمینه و هدف: در بیماری زخم پپتیک که به زخم معده یا دوازدهه اطلاق می شود خطر پایین آمدن کیفیت زندگی افزایش می یابد. مشخص نمودن جوانب مختلف کیفیت زندگی بیماران "بیماری زخم پپتیک" می تواند راهنمایی برای طرح ریزی برنامه های آموزشی برای این بیماران و انجام مداخله های صحیح و مناسب جهت ارتقا کیفیت زندگی آن ها باشد؛ لذا این مطالعه با هدف تعیین وضعیت کیفیت زندگی بیماران مبتلا به زخم پپتیک در شهر سنندج طراحی و اجرا گردید.مواد و روش کار: این مطالعه تحلیلی- مقطعی بر روی 120 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان بعثت سنندج که طی نمونه گیری آسان بدست آمدند انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه استاندارد MOS-SF-20 بود. داده ها با استفاده از نرم- افزار SPSS و با بکارگیری آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، آنالیر واریانس و مجذورکای تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: آزمودنی ها در کیفیت زندگی از لحاظ «درد» ( 68.5درصد) و خصوصا «درک از سلامت» ( 30.2درصد) بیشترین ضعف را داشتند و از لحاظ «عملکرد جسمانی» ( 70.7درصد) وضعیت بهتری داشتند. آزمون همبستگی پیرسون ارتباط مثبت و معنی داری را بین زیرمقیاس های کیفیت زندگی با سطح سواد و میزان درآمد بیماران نشان داد (p<0.05). تنها زیرمقیاس استثنا «درد» بود که با سطح سواد همبستگی معنی دار منفی داشت. متغیر سن نیز با زیرمقیاس «درد» همبستگی معنی دار و مستقیم (p<0.01) و با بقیه زیرمقیاس ها همبستگی معنی دار و معکوس داشت (p<0.01).بحث و نتیجه گیری: یافته های این مطالعه در برنامه ریزی های آموزشی که برای این بیماران انجام می گیرد می تواند کاربرد موثری داشته باشد. باید برنامه های آموزشی به منظور ارتقا کیفیت زندگی در بیماران زخم پپتیک در مراکز بهداشتی- درمانی از طریق دست اندرکاران طرح ریزی و اجرا شود که درآن استراتژی هایی جهت کاهش درد و بهبود درک این بیماران از وضعیت سلامتشان از اولویت های برنامه باشد.

مقدمه: زخم پپتیک به وجود زخم در معده یا دوازدهه گفته می شود. شیوع آن 5-10 درصد و در مردان شایع تر از زنان است. از عوامل موثر در ابتلا، عفونت با هلیکوباکترپیلوری، مصرف زیاد NSAID، دخانیات و الکل می باشد. فاکتور مستعد کننده دیگر، افراد با گروه خونی O می باشند. از آنجایی که تقریبا تمامی پژوهش های انجام شده در رابطه با تاثیر گروه های خونی درابتلا به زخم پپتیک در خارج از کشور انجام شده؛ این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین سیستم گروه خونیABO  و Rh با زخم پپتیک انجام شد.روش کار: پژوهش حاضر از نوع مورد– شاهدی بود. حجم نمونه 325 نفر از افرادی بودند که به واسطه علایم سوء هاضمه جهت انجام آندوسکوپی به کلینیک های گوارشی و بخش آندوسکوپی بیمارستان امام خمینی مراجعه کرده بودند. گروه مورد 110 نفر از بیمارانی بودند که نتیجه آندوسکوپی آنها وجود زخم گوارشی را نشان داده بود. گروه شاهد 215 نفر از افرادی بودند که نتیجه آندوسکوپی آنها هیچ گونه زخمی را نشان نداده بود. جهت تعیین گروه های خونی ABO و Rh پس از تهیه 5 سی سی خون وریدی از بیماران، از هر دو روش اسلایدی و لوله ای استفاده گردید. ابزار گرد آوری اطلاعات پرسش نامه بود. پس از جمع آوری اطلاعات از محاسبه نسبت شانس، خطر نسبی و آزمون آماری کای دو جهت تجزیه و تحلیل استفاده گردید.نتایج: بر اساس نتایج به دست آمده از این تحقیق، سن بیماران مورد مطالعه بین 75-18 سال قرار داشت. زنان به دلیل مراجعه بیشتر 68.6 درصد از بیماران را تشکیل می دادند. بین سن و جنس با ابتلا به زخم پپتیک ارتباط معنی دار بود. 25.5 درصد از بیماران مجرد و 72.5 درصد متاهل بودند. از میان کل مراجعه کنندگان 32.9 درصد گروه خونی A، 18.5 درصد گروه خونی B، 11.1 درصد گروه خونیAB ، 37.5 درصد گروه خونی O و 88 درصد دارای Rh مثبت و 12 درصد دارای Rh منفی بودند که هیچ گونه ارتباط آماری معنی داری بین گروه های خونی ABO و Rh با زخم پپتیک وجود نداشت.نتیجه گیری: اگرچه در برخی مطالعات بین گروه های خونی و زخم پپتیک به اثبات رسیده است اما مطالعه ما نشان دهنده چنین ارتباطی نبود. این امر ممکن است به دلیل شیوع بالای عفونت هلیکوباکتر پیلوری در بیماران مبتلا به زخم پپتیک باشد که نیازمند مطالعات گسترده تر می باشد. سایر عوامل موثر نیز می تواند سبک و شیوه زندگی و نوع رژیم غذایی باشد.